Op 6 mei waren we bij de première van de documentaire Indisch Zwijgen. Deze documentaire volgt drie Indische jongeren van de derde generatie die in hun eigen familiegeschiedenis duiken in een poging het generatielange ‘Indisch zwijgen’ te doorbreken.
We vinden het mooi hoe in deze documentaire de hoofdpersonen kwetsbaar en persoonlijk met hun zoektocht bezig zijn. Ze gaan open het proces aan, welwillend hun familie(geschiedenis) in de ogen aan te kijken. Wij kunnen ons voorstellen hoe moeilijk dat is.
Na afloop werd genoemd dat de documentaire een startpunt is, een startpunt voor een gesprek over het verleden van Nederland, waar nog altijd te weinig over bekend is. De documentaire kan inderdaad als mooie aanzet werken naar het openen van het vat voor meer verhalen, mensen stimuleren onderzoek te doen naar hun geschiedenis. Van ‘gewoon’ het gesprek met elkaar aangaan is al gebleken dat dit heel ingewikkeld is. Hoe pak je dat het beste aan? Hierin zien wij zelf ruimte voor de bredere context van het ‘Indisch’ zijn. Hoe verhouden deze verhalen zich tot het koloniale verleden en het huidige Indonesië? Waar vinden we de verhalen van Indonesische jongeren? Hoe kunnen zij zich verbonden voelen met een documentaire als deze? Dat zijn vraagstukken waar wij graag aandacht voor zien. Tegelijkertijd worstelen we vaak met de term ‘Indisch’. Wat is dit precies? In het nagesprek werd bijvoorbeeld het uiterlijk genoemd, maar zie je Indisch aan de buitenkant? Wanneer ben je Indisch?
Hoe dan ook wordt met deze verhalen duidelijk hoe belangrijk (historische) context is en wat de impact van transgenerationeel trauma is.
Wil je de documentaire kijken? Check dan @indischzwijgen voor alle data.
Dank makers en een s/o naar @amaravdelst die met haar prachtige woorden de avond afsloot
